Η Ντίνα και Οι Άλλοι

Είναι κάποια επαγγέλματα που είναι κάπως..... Κάπως παράξενα, κάπως δυσάρεστα και απολύτως αναγκαία... Και αυτοί που τα ασκούν είναι άνθρωποι σαν και εμάς.... Η δουλειά τους είναι μέσο διαβίωσης.... Ένας σεισμολόγος για παράδειγμα... Δουλειά του είναι η μελέτη των σεισμικών φαινομένων... Οι προσπάθειες για πρόγνωση σεισμού δεν έχουν καρποφορήσει ακόμη, οπότε αναγκαστικά μελετάει φαινόμενα που έχουν ήδη συμβεί.... Εεεε πες τώρα, όταν γίνει ένας σεισμός δεν θα χαρεί λίγο;;;; Λίγο;;;; Ειδικά όταν ο σεισμός δεν έχει προκαλέσει τραυματισμούς ή ζημιές.... Μια χαρά θα την πάρει.... Είναι αλλιώς να μελετάς έναν σεισμό σε εξέλιξη και αλλιώς να κοιτάς τους χάρτες.... Την αγαπάει την δουλειά του.... Καί όσο γίνονται σεισμοί τόσο φουντώνει η ελπίδα για πρόγνωση... Και δεν είναι μόνο ο σεισμολόγος... Είναι και άλλοι!!! Είτε από επιλογή, είτε επειδή αυτή ήταν η δουλειά της οικογένειας του, κάποιος έχει ένα γραφείο τελετών.... Αναγκαίο... Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, όλοι μια μέρα θα απευθυνθούμε σε

 Αλήθεια ξέρει κανείς να μου πει τι είπε τελικά ο κόσμος;;;; Μια φράση που στοίχειωσε τη ζωή μας!!!Απειλή από τους γονείς μας και αργότερα μια φωνή μέσα μας.... Από τους γονείς μας ένας εύκολος τρόπος χειραγώγησης.... Από μας μια ακούσια αιχμαλωσία στον καθωσπρεπισμό. Και είναι εξακριβωμένο ότι ο κόσμος πάντα κάτι έχει να πει........ Για να περάσει η ώρα... Για να μην ασχοληθεί με τα δικά του... Για τον καφέ βρε αδερφέ.... Αυτό που έχει σημασία είναι να σταματήσει να νοιάζει εμάς... Να μην ακούμε την φωνή μέσα μας... Να μην υποκύπτουμε στην απειλή.... Ο κόσμος την δουλειά του και εμείς τη δική μας.... Και η δική μας δουλειά είναι να ζήσουμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε..... Αν καθήσεις τώρα και το σκεφτείς, στην πραγματικότητα δεν σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.... Αυτό που σε νοιάζει είναι να μην στεναχωρηθούν οι δικοί σου άνθρωποι, με όσα πει ο κόσμος.... Σκέψου πόσο αδιάφορος θά σού ήταν ο κόσμος αν δεν είχες κανέναν;;;.... Αν ήσουν μόνος σου;;; Αν το <<Δεν φοβάμαι τί

 Κάνοντας μια βόλτα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο κάπου έξω από τον αυλογυρο θα έχεις δει να κατασκήνωνουν Ρομά.... Είναι εκεί γιατί κάποιος δικός τους νοσηλεύεται.... Ζούνε εκεί... Ολόκληρες οικογένειες... Μέρα νύχτα... Είναι πραγματικά παράξενο πως τα καταφέρνουν. Ζούν στο δρόμο καί δείχνουν να είναι καλά με αυτό.... Πως να είναι άραγε να ζεις έτσι;;;; Μοιάζει να αγγίζει την απόλυτη ελευθερία.... Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κανόνες,χωρίς τις δεδομένες υποχρεώσεις που έχουμε όλοι εμείς.... Κάποια στιγμή βρέθηκα και εγώ σε ένα νοσοκομείο.... Επίσκεπτης για δύο συνεχόμενες ημέρες.... Η κόρη μου έπαιζε στην αυλή του νοσοκομείου, όταν τα τρία παιδάκια μιας οικογένειας Ρομά μπήκαν στην σειρά για να τα κάνει η μαμά τους μπάνιο, με ένα λάστιχο ποτίσματος.... Η Χαρά δεν έχασε την ευκαιρία και μπήκε στην ουρά.... Πήγα να την πάρω και η κυρία που ήδη έπλενε το πρώτο παιδάκι μου είπε... <<Άστο κοπέλα μου, θα το κάνω εγώ μπάνιο μαζί με τα δικά μου>> Την ευχαρίστησα και της είπα ότι σε

Η ζωή μας είναι ένα παζλ... Συνήθως ξεκινάει με τρία κομμάτια ...Εσύ είσαι το τρίτο...Το παζλ μεγαλώνει μαζί σου...Αδέλφια, συγγενείς, φίλοι, σχολείο, δουλειές, σχέσεις, ταξίδια, χαρές, λύπες. Κάποια κομμάτια ήταν εκεί πριν από σένα... Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μαζί σου.... Θα τα τοποθετήσεις εσύ...!!! Κάθε τι που έρχεται στην ζωή σου μπορεί να αλλάξει τελείως την εικόνα. Ξεκινάει ένα παζλ που όλα δείχνουν ότι θα γίνει ένα όμορφο δάσος...... Στην πορεία όμως τα γαλάζια κομμάτια είναι περισσότερα από τα πράσινα και τελικά...... να σου μια θάλασσα.....!!! Δεν είναι εύκολο να φτιάξεις παζλ... Είναι φορές που κουράζεσαι πολύ, άλλοτε πάλι βαριέσαι να συνεχίσεις και είναι και αυτές οι φορές που κόλλας. Κοιτάς για ώρες το ίδιο κομμάτακι που δεν μπαίνει πουθενά. Μέχρι να βρεις την άκρη και να αρχίσεις πάλι από την αρχή!!! Κάπως έτσι είναι και το δικό μου παζλ..... Ένα πρωί ήρθε στην ζωή μου ένα ροζ κομμάτι... Ένα τόσο δα κομμάτακι πού άλλαξε όλη την εικόνα...... Στην αρχή δεν ταιριάζε πουθενά

 Το καλοκαίρι είναι εδώ..... Μπάνια , παγωτά και γάμοι... Όλο και σε κάποιον γάμο θα έχεις να πας.... Και το ερωτήμα σε όλους τους γάμους είναι ένα.... Πώς ήταν η νύφη;;;;;; Όχι πώς ήταν η ίδια η νύφη.... Ψηλή ,κοντή , αδύνατη, χοντρή, αγχωμενη , χαλαρή;;;;;; Οοοοχι.... Πως ήταν το νυφικό;;;;;..... Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα..... Το νυφικό συνήθως κοστίζει μια μικρή περιουσία..... Και η αγορά του είναι κάτι που αφορά όλη την οικογένεια.... Μήνες ψάχνει η νύφη για το κατάλληλο.... Και οι επιλογές είναι πολλές.... Καταρχήν έχει να διαλέξει ανάμεσα στις 25 αποχρώσεις του λευκού και τις 25 του μπεζ..... Και ακολουθεί μια πληθώρα απο λεπτομέρειας......Μακρύ, κοντό, με δαντέλα, χωρίς δαντέλα, με φουρό, χωρίς φρουρό, με μανίκι, χωρίς μανίκι, με τούλι, χωρίς τούλι.....κλπ κλπ κλπ..... Και όταν επιτέλους βρεθεί ... Θέλει και 5-6 πρόβες για να είναι τέλειο την μεγάλη μέρα..... Μόλις λοιπόν βρεθεί το τέλειο φόρεμα ακολουθεί μια σειρά από πράγματα που το συνοδεύουν και το αναδεικνύουν