Η Ντίνα και Οι Άλλοι

Πάει ο παλιός ο χρόνος. Όπου να 'ναι φεύγει και ένας καινούριος έρχεται στην θέση του. Έτοιμος να μας γεμίσει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο............ Είπα να το κρατήσω ψηλά το επίπεδο, αλλά δεν μου βγαίνει.... Στα τσακίδια λοιπόν ο παλιός ο χρόνος και με το καλό να έρθει ο νέος. Κάθε χρόνο αυτές τις μέρες, είτε το θέλουμε είτε όχι, ένας μικρός απολογισμός γίνεται μέσα μας... Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε, κάτι μας πήρε, κάτι μας έφερε. Όπως και να έχει, πέρασε... Σε λίγο θα ανήκει στο παρελθόν... Και κάθε χρόνο αυτές τις μέρες ελπίζουμε, και ευχόμαστε ο καινούριος χρόνος να ειναι καλύτερος από τον προηγούμενο.  Θέτουμε στόχους για την νέα χρονιά, πού λίγο πολύ, είναι οι ίδιοι με τους περσινούς. Τι θα έλεγες φέτος, έτσι για αλλαγή, να τον υποδεχτούμε χωρίς προσδοκίες;;; Ότι είναι να φέρει, ας το φέρει, που θα το φέρει δηλαδή χωρίς να μας ρωτήσει και χωρίς να μας λυπηθεί. Αλλά όταν δεν περιμένεις τίποτα, είναι λίγο πιο εύκολο να δεχτείς τα γεγονότα. Ένταξει, υπάρχουν και πράγμ

Είναι αναμφισβήτητα η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου. Και οι περισσότεροι από εμάς κάθε χρόνο την περιμένουμε με λαχτάρα. Αν όμως το καλοσκεφτείς κάθε χρόνο κάνουμε τα ίδια πράγματα. Ακόμα και εγώ που σε προηγούμενη ζωή ήμουν ξωτικό (θα σου τα πω άλλη φορά) οφείλω να παραδεχτώ ότι τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν αυτά που είχαν κάτι άλλο... Που ήταν αλλιώς... Και όταν λέω αλλιώς, εννοώ τελείως αλλιώς... Χριστούγεννα στο αεροδρόμιο, Χριστούγεννα στο νοσοκομείο, Χριστούγεννα μόνη.  Από όλα τα Χριστούγεννα που έχω ζήσει... Καί δεν τα λες και λίγα... Αυτά που θυμάμαι πιο έντονα είναι αυτά που είχαν κάτι διαφορετικό, κάτι αναπάντεχο... Για οικογενειακούς λόγους έχω κάνει αρκετές φορές γιορτές στο εξωτερικό... Συγκεκριμένα στην Γερμανία... Αλλά τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι αυτά που λόγω κακοκαιρίας μείναμε ένα βράδυ στο αεροδρόμιο... Την άλλη μέρα το πρωί πετάξαμε κανονικά και κάναμε γιορτές στην Στουτγκάρδη όπως ήταν προγραμματισμένο... Ήταν υπέροχα χωρίς καμί

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα μικρό δάσος ζούσε ένας καλόκαρδος λύκος. Το όνομα του ήταν Μπάμπης. Στο δάσος αυτό ζούσε πριν από πολλά χρόνια ο θείος του, ο Χαράλαμπος, που έχασε άδικα την ζωή του, προσπαθόντας να σώσει μια γριούλα. Η γριούλα ζούσε σε ένα σπίτι στην άκρη του δάσους μόνη της. Δεν την είχε επισκεφθεί ποτέ κανείς, όταν ξαφνικά ένα πρωί μια μικρή ντυμένη στα κόκκινα  εμφανίστηκε στο δάσος με το πρόσχημα ότι πάει φαγητό στην γιαγιά της. Ο θείος Χαράλαμπος από την αρχή κατάλαβε ότι ήταν απατεώνας. Έτρεξε στο σπίτι της γριούλας, την έκρυψε στην ντουλάπα και πήρε την θέση της στο κρεβάτι. Όπως ήταν φυσικό, η μικρή που δεν είχε  καμμία σχέση με την γριούλα, την μπέρδεψε με τον θείο Χαράλαμπο. Και ενώ ήταν έτοιμος να την εξολόθρευσει, ένας συνεργός της εμφανίστηκε από το πουθενά. Ένας πυροβολισμός τάραξε όλοκληρο το δάσος και ο θείος Χαράλαμπος έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο. Ο Μπάμπης ανέλαβε την προστασία της γριούλας. Η αλήθεια είναι ότι αποδείχτηκε εύκολη δουλειά. Πότε κα

Ήρθαν.... Είναι εδώ.... Η ομορφότερη γιορτή του χρόνου έφτασε. Γέμισε ο τόπος στολισμένα δέντρα,  πολύχρωμα φωτάκια και Άη Βασίληδες. Η ιστορία πίσω από όλα αυτά είναι τόσο  γλυκιά και τρυφερή που παρασύρει τους πάντες.  Ένα πλασματάκι που ήρθε στο κόσμο,  για να αλλάξει  ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας.  Και είτε τα κατάφερε, είτε όχι, η γέννηση ενός μωρού είναι από μόνη της ένα θαύμα. Πόσο μάλλον, όταν το θαύμα γίνεται σε έναν σταύλο μια παγωμένη νύχτα του χειμώνα. Είτε έγινε στις 25 Δεκεμβρίου, είτε όχι, έγινε... Και έγινε για καλό... Ήρθε να μας διδάξει την αγάπη, την ταπείνοτητα, την καλοσύνη. Επιστημονικές μελέτες θέλουν τον εορτασμό των Χριστουγέννων να ξεκινάει κάπου στο 125 μΧ, ενώ η  25ή Δεκεμβρίου  ως ημερομηνία εορτασμού των γενεθλίων του Χριστού καθορίζεται το 354 μΧ. Στο πέρασμα των χρόνων τοπικές παραδόσεις,  οικογενειακές συνήθειες και θρησκευτικές πεποιθήσεις μπερδεύτηκαν μεταξύ τους, για να φτάσουμε στο σήμερα, που έχει λίγο από όλα. Δέντρα, καραβάκια, καλικάντζαρους