Η Ντίνα και Οι Άλλοι

Θα έχεις ακούσει την έκφραση... Μικρά παιδιά  μικρά βάσανα, μεγάλα παιδιά μεγάλα βάσανα. Και μέχρι ενός σημείου είναι σωστό.   Όταν γεννιέται ένα παιδί, βάσανο είναι να φάει και να κοιμηθεί... Και η προσδοκία των γονιών, πότε θα κοιμάται ολόκληρο το βράδυ  καί πότε θα αρχίσει να τρώει φαγητό.  Πολύ πολύ γρήγορα, η προσδοκία γίνεται πραγματικότητα. Κοιμάται όλο το βράδυ και η μαγική περίοδος του θηλασμού παίρνει τέλος...  Αλλά;;;... Έκπληξη!!!!!!... Ξεσκεπάζεται όλο το βράδυ και έχει άποψη για το φαγητό.  Και αντί να κοιμηθείς τον ύπνο του δικαίου, πηγαινοέρχεσαι όλο το βράδυ και κάθε γεύμα γίνεται μια μικρή περιπέτεια...  Πότε θα περπατήσει;;; Πότε θα μιλήσει να μου λέει τι θέλει;;; Και πριν καλά καλά το καταλάβεις αναπολείς τις στιγμές που καθόταν  ήσυχο στο relax, και μπορούσες να του φορέσεις ότι ήθελες. Το πολυπόθητο...Μαμά πονάει η κοιλιά μου... Δεν είναι τόσο εύκολο όσο νόμιζες... Ούτε τόσο σαφές όσο θα ήθελες... Αχ αυτή η κοιλίτσα, που πονάει γιατί δεν έχει διαβάσει, γιατί έ

Είναι κάποια βράδια που ελπίζεις ότι ο κόσμος θά τελειώσει εκεί... Πως δεν θα ξημερώσει αύριο... Δεν θα χρειαστεί να ζήσεις την επόμενη μέρα... Καί μοιάζει τόσο ανακουφιστικό αυτό.... Δεν γίνεται όμως... Δεν έγινε ποτέ... Ο ήλιος ανατέλλει πάντα... Προμηνύοντας ότι μία καινούργια μέρα αρχίζει... Ότι η ζωή συνεχίζεται... Όσο δυσβάσταχτο και αν είναι όλο αυτό, μετά από μια απώλεια, μια ριζική αλλαγή, ή μια τελεσίδικη ανατροπή, η ζωή συνεχίζεται... Η Σοφία Μεϊμάρογλου, αρθρογράφος και διαχειρίστρια του Blog "Share Your Likes" στο άρθρο της με τίτλο "O Ήλιος Βγαίνει Πάντα", λέει χαρακτηριστικά...  ~•~Οι ώρες περνούν, μιλάμε πολύ, κλαίμε περισσότερο…αρχίζει να ξημερώνει. Σκέφτομαι, «κοίτα, εγώ έχασα το παιδί μου και ο ήλιος βγαίνει. Πώς γίνεται;». ΄Εχω «κολλήσει». «Ο ήλιος βγαίνει! Την πιο τραγική στιγμή, άρα όντως η ζωή συνεχίζεται». ~•~  Και είναι ακριβώς έτσι... Η επόμενη μέρα είναι προ των πυλών και είναι έτοιμη να σε παρασύρει στην καθημερινότητα, που αμεί

Kάθε χρόνο, το βράδυ της 31ης Οκτωβρίου στην Αμερική γιορτάζεται το Halloween. Φωτισμένες κολοκύθες,  σκελετοί, χαρούμενα φαντασματάκια και μάγισσες,  κάνουν την εμφάνισή τους στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων. Παιδιά γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι ρωτώντας, ζαβολιά ή κέρασμα;;; Και οι οικοδεσπότες τους προσφέρουν ζαχαρωτά για την ανάπαυση των ψυχών. Αυτό είναι μια περίληψη από όσα διάβασα και από όσα κατάλαβα για το παράξενο αυτό έθιμο της Αμερικής. Πού έχει λίγο από απόκριες, λίγο από κάλαντα και λίγο από  ψυχοσάββατο.  Και κανένας λόγος δεν μου πέφτει... Έτσι θέλουν, έτσι κάνουν οι άνθρωποι. Είναι μέρος της παράδοσης τους. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί καλά και ντε πρέπει να το υιοθετήσουμε;;; Δεν έχουμε εμείς απόκριες;;;; Έχουμε... Το Τριώδιο. Τρεις ολόκληρες εβδομάδες στην διάθεση μας να μεταμφιεστούμε όπως θέλουμε. Γιατί να ντυθούμε ξαφνικά καρναβάλια στις 31 Οκτωβρίου;;;;  Δεν έχουμε εμείς κάλαντα;;;;  Τρεις φορές τον χρόνο... Παραμονή Χριστουγέννων, παραμονή Πρωτο