Η Ντίνα και Οι Άλλοι

Ένα σιχαμερό τέρας που ζεί μέσα στο κεφάλι σου και σε καταπιέζει... Μια λέξη που από μικρό παιδί την ακούς και σε κάθε αυθόρμητο <<Γιατί;;;>>, η μόνη σωστή απάντηση είναι <<Γιατί έτσι>> ....  Από τις πρώτες στιγμές της ζωής σου σε καταδιώκει ένα πρέπει... Πρέπει να πας σχολείο. Πρέπει να φορέσεις ζακέτα. Πρέπει να κοιμηθείς το μεσημέρι.  Πρέπει να πας να δεις την γιαγιά σου.  Πρέπει να σπουδάσεις.  Πρέπει να πάρεις πτυχίο.  Πρέπει να βρεις δουλειά. Πρέπει να κάνεις οικογένεια. Πρέπει να πάρεις ένα σπίτι. Πρέπει να κάνεις ένα δεύτερο παιδάκι. Τα ένα πρέπει διαδέχεται  το άλλο και δεν ξεμπερδεύεις μαζί τους ποτέ...... Όλες οι φράσεις που ξεκινάνε με την λέξη πρέπει έχουν μια ιδιαίτερη βαρύτητα. Είναι σχεδόν τελεσίδικες. Δε χωράνε αμφιβολία... Ακόμα και αν έχεις, δυσκολεύεσαι να την εκφράσεις... Όχι μόνο στα πρέπει των άλλων, αλλά και στα δικά σου... Πού ακριβώς επειδή είναι δικά σου, είναι αναμφισβήτητα.  Αν σε κάθε πρέπει  βάλεις τρία  γιατί... Η μόνη σωστή

Όλοι μας έχουμε μικρά μυστικά... Κάποια από αυτά είναι τόσο κοινά που στην πραγματικότητα δεν είναι μυστικά. Είναι συνήθειες που έχουμε σχεδόν όλοι. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είμαι σίγουρη ότι και εσύ τις έχεις. Ίσως όχι όλες.... Αλλά κάποιες από αυτές τις έχεις... Ένα  κοινό μυστικό είναι ότι σχεδόν όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε βγει έξω με τις πυτζάμες...Εγω κάθε πρωί όταν κατεβάζω το παιδί μου στο σχολικό, μέσα από το μπουφάν φοράω την πυτζάμα μου. Και δεν είναι μόνο το σχολικό... Το έχω κάνει και για να πετάξω  σκουπίδια και για να πάω στο φούρνο... Και το έχεις κάνει και εσύ... Το ξέρω...  Το επόμενο κοινό μας μυστικό είναι οι τηγανιτές πατάτες. Ξέρουμε όλοι ότι οι τηγανιτές πατάτες είναι πιο νόστιμες όταν τις τρώς με τα χέρια... Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά είναι αναμφισβήτητο. Οι τηγανιτές πατάτες όταν τις τρώμε με τα χέρια, έχουν άλλη γεύση. Και όταν είμαστε σπίτι μας όλα καλά... Αλλά όταν είμαστε έξω;;; Πόση αυτοσυγκράτηση χρειάζεται για μην απλώσεις το χέρι σου;;;..... Ξέρω

Ένας ολόκληρος χρόνος πέρασε από την ημέρα του χειρουργείου. Η διάγνωση ήταν όγκος στον δακρυγόνο αδένα. Και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Το χειρουργείο στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και δύο μήνες μετά, με την βιοψία να γράφει <<Καλοήθης όγκος δακρυγόνου αδένα>> ήμουν σε θέση να επανέλθω στην καθημερινότητα μου. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο απ' όλα είναι ο φόβος... Η λέξη όγκος είναι από μόνη της τρομακτική. Όλοι όσοι την άκουσαν σαν διάγνωση, τους κόπηκε η ανάσα. Είναι πολλές οι λέξεις που σε αφήνουν χωρίς ανάσα. Όγκος, καρκίνος, αυτισμός, άνοια, αναπηρία, χημειοθεραπεία, χρεοκοπία, φυλακή. Και το συναίσθημα που κυριαρχεί, ένα και μοναδικό... Φόβος... Μια τόση δα λεξούλα φτάνει για να ενεργοποιήσει όλο σου το είναι. Ο εγκέφαλος δέχεται το ερέθισμα και σε χρόνο ρεκόρ επαναφέρει όλα όσα έχει καταγράψει στην μνήμη μας, συνειδητά και ασυνείδητα. Είναι πραγματικά απίστευτο πως μία και μόνο λέξη ενεργοποιεί ολόκληρο το νευρικό μας σύστημα. Και όχι μόνο στον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Σίγουρα κάποια στιγμή έχεις διαβάσει ένα άρθρο, που λέει ποια είναι τα χαρακτηριστικά μια αληθινής κυρίας ή ενός αληθινού κυρίου. Ξέρεις... Αυτά που λένε ότι μια αληθινή κυρία δεν βγαίνει ποτέ από το σπίτι της χωρίς κραγιόν, δεν αφήνει ποτέ το μπούστο της ακάλυπτο και δεν συνδυάζει κοντή φούστα με ψηλά τακούνια. Αντίστοιχα ένας αληθινός κύριος φαίνεται από το χαμόγελο της γυναίκας που συνοδεύει, από το πουρμπουάρ που αφήνει και από το πώς σερβίρει το κρασί. Όχι . Όχι.  Όχι.  Και πάλι όχι. Ένας αληθινός κύριος και μια αληθινή κυρία φαίνονται από τον τρόπο που χρησιμοποιούν τις δημόσιες τουαλέτες. Να μην επεκταθώ,  δεν χρειάζεται. Όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε χρησιμοποιήσει μια κοινόχρηστη τουαλέτα . Άλλα χαρακτηριστικά ενός αληθινού κυρίου ή μιας αληθινής κυρίας είναι ο τρόπος που σχολιάζουν άλλους ανθρώπους. Ο τρόπος που οδηγούν όταν προηγείται αυτοκίνητο σχολής οδηγών ή  όταν ακολουθεί ασθενοφόρο. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν έναν <<διαφορετικό>> άνθρωπο. Η συμπεριφορά τ