Η Ντίνα και Οι Άλλοι

Δεν υπάρχουν βρώμικοι χώροι. Υπάρχουν μόνο βρώμικοι άνθρωποι, που μπορούν να λερώσουν κάθε χώρο. Όλοι οι χώροι έχουν βρώμικους ανθρώπους. Όλοι, ανεξαιρέτως. Αυτός όμως ο χώρος είναι και δικός μου. Τον αγαπώ και τον θέλω καθαρό και φωτεινό, όπως του αξίζει να είναι. Από άλλο μετερίζι και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, πονάω.  Πριν την απόφαση μου να σπουδάσω κινηματογράφο έδωσα δύο φορές εξετάσεις σε κρατική σχολή θεάτρου. Απέτυχα και τις δύο. Όχι, όχι… Δεν υπάρχει τίποτα ύποπτο πίσω από αυτό. Δεν ήμουν αρκετά καλή και το ήξερα. Η είσοδός μου στην σχολή κινηματογράφου μου έδωσε το εισιτήριο για το ταξίδι στο χώρο της Τέχνης. Μικρό το ταξίδι μου αλλά όμορφο. Αγάπησα τον κινηματογράφο με όλη μου την καρδιά, αλλά το θέατρο θα είναι για μένα πάντα έρωτας. Ακόμα και σήμερα με πιάνει δέος κάθε φορά που σβήνουν τα φώτα σε μια κινηματογραφική αίθουσα, κάθε φορά που ακούω το τρίτο κουδούνι πριν ανοίξει η αυλαία.  Άλλωστε εμένα τότε αρχίζει η δουλειά μου, ευτυχώς!!! Τότε που όλα είναι εντάξ

Τις τελευταίες μέρες η ενημέρωση μοιάζει με θρίλερ… Τα γεγονότα  που τρέχουνε, αλλά και όσα ήρθαν στο φως είναι τρομακτικά… Μία πανδημία σε εξέλιξη, μια κακοκαιρία με το όνομα "Μήδεια" και δεκάδες κακοποιημενοι ανθρώπων που εξομολόγουνται την κόλαση που έζησαν. Δηλώσεις, συζητήσεις, ερωτήσεις και απαντήσεις που σοκάρουν.  Γιατί τώρα;;;  Τι ερώτηση είναι αυτή;;; Γιατί τώρα μπορώ, γιατί τώρα δεν φοβάμαι, γιατί τώρα αντέχω, γιατί δεν αντέχω άλλο… Είναι τραγικό να ακούς μια τέτοια εξομολόγηση και να αναρωτιέσαι γιατί τώρα;;;  Δεν έπεσα από τα σύννεφα…  Αν δεν πέσεις από τα σύννεφα όταν μαθαίνεις ότι ένας άνθρωπος μπαίνει στο καμαρίνι του συναδέλφου του  για να ουρήσει στον νιπτήρα, πότε θα πέσεις;;; Όταν συμβεί σε σένα;;; Ή ούτε τότε;;; Γιατί αυτά, λίγο πολύ είναι γνωστά στον χώρο;;;  Κάτι έκανε και αυτή/ός…  Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να αξίζει μια τέτοια συμπεριφορά;;; Γιατί αν η εμφάνιση και μόνο δικαιολογεί ένα βιασμό τότε μόλις δώσαμε την συγκατάθεση

Πριν από δύο χρόνια μια περιπέτεια με την υγεία μου, με έβαλε σε σκέψεις. Ένας όγκος στον δακρυγόνο αδένα του ματιού μου, έφερε τα πάνω κάτω στην ζωή μου. Η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη ήταν η Χαρά. Που θα άφηνα το παιδί μου αν κάτι πήγαινε στραβά;;; Την παραμονή του χειρουργείου όλοι μου οι φόβοι έγιναν τεράστιοι, έπαψαν να χωράνε στο μυαλό μου κι έφυγαν τρέχοντας από το στόμα μου. Ευτυχώς για μένα αποδεκτής όλων αυτών ήταν η "Λ". Μια ξεχωριστή γυναίκα, ένας υπέροχος άνθρωπος. Η συγκατοικος μου στο νοσοκομείο.  Όταν της είπα όλα όσα είχα στο μυαλό μου, μου είπε με περίσσεια αγάπη… << Ντινάκι μου, αργά ή γρήγορα όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Η μικρή σου θα τα καταφέρει  και χωρίς εσένα, ο σκοπός όμως, είναι να είσαι εσύ καλά και να μην χρειαστεί να την αφήσεις ποτέ ξανά >>. Η απάντηση αυτή με κάλυψε απόλυτα. Είχε δίκιο. Αυτή ήταν η αλήθεια και ήμουν πολύ τυχερή που την άκουγα από εκείνη.  Με μιάς η ανησυχία μου για την Χαρά έφυγε. Το μωρό μου θα ήταν καλά, ήταν

Πριν από λίγες μέρες και εντελώς ξαφνικά, ανακάλυψα ότι υπάρχει στην ζωή μου ένας άνθρωπος, με τον οποίο έχω μοιραστεί πολύ περισσότερα από όσα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Δεν γνωρίζω το όνομα του και έτσι αποφάσισα να τον λέμε Λευτέρη. Ο Λευτέρης λοιπόν και εγώ, μοιραζόμασταν το ίδιο ΑΜΚΑ… Ναι, ναι… Όσο απίστευτο και αν φαίνεται δύο άνθρωποι είχαμε ένα ΑΜΚΑ. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό, φαντάζομαι όμως, ότι ο λόγος που δεν το είχαμε ανακαλύψει μέχρι τώρα, ήταν γιατί η δική μου ασφαλεία μέχρι πρόσφατα δεν υποστήριζε ηλεκτρονική συνταγογράφηση.  Πριν από λίγο καιρό  ο Λευτεράκης έφυγε από τη ζωή και μου άφησε κληρονομιά το κοινό μας ΑΜΚΑ… Οι οικείοι του, δήλωσαν τον θάνατο του στο ληξιαρχείο και το ΑΜΚΑ του Λευτέρη διαγράφηκε από τα αρχεία του κράτους… Κάπου εκεί οι αρμόδιοι ανακάλυψαν ότι το ΑΜΚΑ αυτό, ο Λευτέρης και εγώ το είχαμε εξ αδιαιρέτου και άρχισε το πανηγύρι… Ενημερώθηκε ο ασφαλιστικός μου φορέας και έγινε έκδοση νέου αριθμού ΑΜΚΑ μόνο για μένα, υποθέτω. Όλο αυτό βέβαια έγινε εν αγ