Η Ντίνα και Οι Άλλοι

Η 28η Οκτωβρίου είναι μια από τις σημαντικότερες στιγμές της πατρίδας  μας. Η είσοδος της Ελλάδας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και όλα όσα ακολούθησαν, άλλαξαν την ιστορία του τόπου μας. Φωτογραφίες, έγραφα, ιστορικά ντοκουμέντα και οι μαρτυρίες των επιζώντων,  βοήθησαν τους ιστορικούς να καταγράψουν τα γεγονότα της εποχής. Ο ελληνικός κινηματογράφος  κατέγραψε  την εποχή από την δική του σκοπιά, δημιουργώντας κάποιες φορές αριστουργήματα.  Κάποιες άλλες πάλι... Όχι...  Οι ""Όχι"" ταινίες έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά.  Καταρχήν, οι ήρωες της ταινίας είναι όλοι ατρόμητοι. Δεν φοβούνται τίποτα, δεν δειλιάζουν μπροστά σε τίποτα και όταν πέσουν στα χέρια του τρίτου Ράιχ δεν ομολογούν τίποτα. Εκτός από την φουκαριάρα την μάνα τους, που τρέμει από τον φόβο της,  όλοι οι υπόλοιποι είναι απόγονοι του Χαιλάντερ. Εκτός από το κοινό χαρακτηριστικό της ανδρείας και της αυταπάρνησης έχουν και ενδυματολογικά κοινά. Όλοι οι ήρωες φορούν μπέζ καμπαρντίνα. Είναι κάτι σ

Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα σε ένα διαγνωστικό κέντρο. Είχαμε πάει για να κάνει η Χαρά αιματολογικές εξετάσεις. Όταν φτάσαμε στην υποδοχή εξήγησα ότι η Χαρά έχει αυτισμό. Η υπάλληλος έπραξε τα δέοντα και πολύ σύντομα τελειώσαμε με την αιμοληψία. Βγήκαμε από το κέντρο και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί η μικρή μου είχε συνεργαστεί άψογα. Πριν περάσω καλά καλά την πόρτα της εξόδου ένας κύριος με ιατρική πόδια έβαλε το χέρι του στον ώμο μου. <<Συγνώμη>> μου είπε < Η μικρή είναι αυτιστική;;;>> . <<Ναι>>. Απάντησα χαμόγελωντας. <<Εχω και εγώ ένα αυτιστικό παιδί>> είπε και κοίταξε την Χαρά. <<Αλήθεια;;;>>, ρώτησα λίγο σαστισμένη από το ύφος του. Και τότε ο άγνωστος κύριος, άρχισε να μου μιλάει για την δύσκολη φάση πού περνάει ο γιος του, τους τελευταίους μήνες. Μιλούσε ασταμάτητα. Ήταν σωστός χείμαρρος.  Ένας απελπισμένος χείμαρρος. Τον άκουγα και έγνεφα καταφατικά κάθε φορά που έλεγε << Ξέρεις...>> ή <<Καταλαβαίνε

'Ήρθε... Είναι εδώ... Ο αγαπημένος μου μήνας... Γιατί ο Οκτώβριος δεν είναι ένας απλός μήνας... Είναι ιδέα... Είναι ένας μήνας πριν από τον χειμώνα και ένας μήνας μετά το καλοκαίρι.. Τίποτα δεν έχει τελειώσει και τίποτα δεν έχει αρχίσει . Αυτό σου δίνει την δυνατότητα να κάνεις ότι θέλεις... Από διακοπές στην θάλασσα μέχρι ορειβασία στον Όλυμπο για τα πρώτα χιόνια. Ο Οκτώβριος είναι yolo. Μπορείς να φορέσεις ότι θέλεις.... Πέδιλα, μπότες, μπουφάν ,τιραντάκι πουλόβερ, καπέλο για τον ήλιο... Κάνοντας μια βόλτα στην πόλη θα δεις τα πάντα... Ανθρώπους να φοράνε μπουφάν, τρώγοντας παγωτό και άλλους να πίνουν ζεστό τσάι με τιραντάκι, απολαμβάνοντας την λιακάδα... Ένα άλλο χαρακτηριστικό του, είναι ότι έχει μια απο τις μεγαλύτερες αργίες της χώρας μας, χωρίς να σου λέει κανείς τι πρέπει να φας εκείνη την μέρα... Όλα τα σημαντικά γεγονότα σε αυτόν τον τόπο έχουν διατροφική επέκταση.... Τα Χριστούγεννα τρώμε χοιρινό, το Πάσχα αρνί, στις κηδείες ψαρόσουπα και την 25η Μαρτίου μπακαλιάρο σκο

Πριν από λίγες μέρες, διάβασα σε ένα site, για ένα σούσουρο που έγινε, σχετικά με τα σχόλια ενός παρουσιαστή τηλεοπτικής εκπομπής. Το θέμα της εκπομπής, ήταν ο πωπός μίας κοπέλας που παίρνει μέρος σε ένα reality... Η εν λόγω κοπέλα, κατηγορήθηκε από το panel για το θράσος της, να βγάζει τον μεγάλο της πωπό, σε κοινή θέα στην παραλία... Εγώ λοιπόν έχοντας μεγάλο πωπό θα τοποθετηθώ επί του θέματος πρώτον γιατί μπορώ και δεύτερον, γιατί αν μπορεί να μιλάει δημόσια για τους μεγάλους πωπούς ο οποιοσδήποτε γιατί όχι και εγώ ;;;;; Έχοντας λοιπόν μεγάλο πωπό, ποτέ μου δεν σκέφτηκα, ότι δεν πρέπει να πάω στην παραλία... Η παραλία είναι για όλους. Δεν υπάρχουν ξεχωριστές παραλίες για μικρούς και μεγάλους πωπούς. Στην παραλία πάω για να κάνω μπάνιο, ηλιοθεραπεία, να παίξω με το παιδί μου στην άμμο. Δεν φαντάστηκα ποτέ, ότι υπάρχουν άνθρωποι, που φεύγουν από το σπίτι τούς να πάνε στην παραλία για να δούνε τον πωπό μου. Αλλά και τώρα που το ξέρω... Θα ξαναπάω στην παραλία... Για τους ίδιους λόγου

Οι φωτογραφίες και τα βίντεο έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Τα κινητά μας το παρέχουν και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το επιβάλλουν. Οι φωτογραφίες και τα βίντεο παίρνουν και δίνουν. Άλλες φορές, σκοπός είναι η δημοσίευση και κάποιες άλλες, το μόνο που θέλουμε είναι ένα άλμπουμ, σέ μια προσπάθεια να κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις μας. Να φυλακίσουμε την στιγμή. Πριν από λίγο καιρό, η Χαρά πήρε μέρος σε μια εκδήλωση. Μια θεατρική παράσταση πού η μικρούλα μου χόρευε. Ήταν η πρώτη φορά που έκανε κάτι τέτοιο και ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή και για εκείνη και για μένα. Η παράσταση άρχισε και το κοριτσάκι μου βγήκε στην σκηνή, χαμογελούσε και χόρευε... Ήταν πραγματικά πολύ χαρούμενη... Και πολύ καλή. Από όσο μπόρεσα να δω... Από την αρχή μέχρι σχεδόν το τέλος έγραφα βίντεο... Λίγο πριν το τέλος οι πολύχρωμες κορδέλες και το χαμόγελο της κορούλας μου πήραν τα μάτια μου από την οθόνη του τηλεφώνου.... Η εικόνα που έβλεπα μέσα από το τηλέφωνο, δεν είχε καμμία σχέσ